کشف داروی جدید برای درمان زخمهای مزمن

 هر 20 ثانیه یک قطع عضو به دلیل عوارض زخم های دیابتی بهبود نیافته، اتفاق می افتد. راه حل های پزشکی موجود که بتوانند این وضعیت را تغییر دهند بسیارمحدودند. در این پایان نامه ی دکتری که توسط Yue shen  از  مدرسه ی دکتری صنعتی از دپارتمان بیوشیمی بیوفیزیک  پزشکی دانشگاه  umeåارائه گردید داروی جدیدی برای درمان زخمهای مزمن معرفی شد  که ممکن است تغییر چشمگیری را در زندگی بیلیونها بیمار بوجود آورد.

 زخم های دیابتی از جمله شدیدترین انواع زخم های مزمن هستند که موجب  اختلال درزندگی بسیاری از بیماران می شود و هزینه های بسیار گزافی را به  سیستم مراقبت های بهداشتی تحمیل میکند. در جها ن حدود 350 میلیون بیمار دیابتی وجود دارد که حدود 20 درصد از آنها به زخم  پای دیابتی مبتلا می شوند که نوعی زخم مزمن و دیر بهبود است. امروز تنها درمان برای سوراخ پرده ی گوش مزمن جراحی است اما این روش می تواند امید درمان این پارگی مزمن را بالا ببرد.

در پایان نامه ی shenمشخص گردید که پلاسمینوژن که به پروتئین پلاسما معروف  است یک مولکول کلیدی در تنظیم التهاب می باشد و می تواند برای درمان  انواع مختلف زخمهای مزمن از جمله زخم های دیابتی و سوراخ پرده ی گوش  بکار گرفته شود.

Yue shenنشان داد که میزان پلاسمینوژن در زخم و اطراف آن به مقدار زیادی  افزایش می یابد که منجر به افزایش التهاب می شود افرایش التهاب در این ناحیه برای بهبود ضروری است. در زخم های  دیابتی که بهبود نمی یابند ، میزان پلاسمینوژن در محل زخم افزایش می یابد و پاسخ التهابی خاموش میشود. هنگامیکه پلاسمینوژن به اطراف زخم دیابتی  تزریق می شود، فرآیند ترمیم آغاز می شود و زخم درنهایت به بهبودی کامل  می رسد.

 درسوراخ پرده ی گوش مزمن ، تزریق موضعی واستفاده ی موضعی از پلاسمینوژن موجب تحریک ترمیم و نهایتاً بهبودی کامل سوراخ ایجاد شده در پرده ی گوش می شود.

 بر اساس این تحقیق یک مطالعه ی کلینیکی کنترل دار با استفاده از پلاسمینوژن انسان برای درمان زخمهای مزمن طراحی گردید. هدف نهایی این تحقیق کلینیکی تولید  دارویی از پلاسمینوژن برای درمان زخم های مزمن مختلف است.

یافته های پایان نامه ی Yue shenنه تنها درک ما را درسطح مولکولی درمورد  نقش پلاسمینوژن در فرآیند ترمیم زخم تغییر داد بلکه امیدهای جدیدی را برای هزاران بیماری که از زخم های مزمن رنج می برند، ایجاد نمود.

منبع:www.sciencedaily.com/releases/2013/05/130520095049.htm